Wij hebben mammoeten gevloerd.
En klagen nu over lelijke architectuur.

Ik begon mijn vrijdag met een kopje koffie en de overwinningsspeech van Thierry Baudet. Twee kopjes koffie zelfs, want de speech duurt 21 minuten lang. Ik wilde mijn mening niet laten beïnvloeden door het fake news van de NPO, al filmde die wel de beste registratie van de speech en maakte deze voor iedereen vrij toegankelijk. Ik wilde zijn woorden zelf tot me nemen, om te zien wat ze in mij naar boven riepen. Kijk zijn rede ook even, daarna praten we verder. Waarschuwing voor niet-gymnasiasten: dit wordt een elitaire longread. Maar als je hard klapt hoor je er óók gewoon bij.

Een-en-twintig-minuten. Het is bijna net zo lang als Shine On You Crazy Diamond van Pink Floyd. Maar gelukkig neemt Baudet ons ook mee, naar vreemde, intrigerende werelden. En prikkelt hij ons met vooruitzichten en terugblikken, met flashbacks en flashforwards. Klapwiekend over de grenzen heen, met als verste bestemming Paaseiland. Zo fijn als een speech je direct naar de zoekmachine doet verlangen, dat woorden de gretigheid aanwakkeren om meer te leren, om net zo wijs te zijn als de uil van Minerva.

Geen bomen meer om achter te verschuilen
Paaseiland. En de Doodscultus aldaar. Ze stierven ooit bij bosjes op Paaseiland. Al is ‘bij bosjes’ vrij ironisch, want ze hadden zelf een milieuramp veroorzaakt door al hun bomen te kappen. Om ze op te stoken en om kano’s van te bouwen, om andere eilanden te beroven en de bewoners op te vreten. Ze deden daar aan kannibalisme namelijk. Toen de vegetatie opgebruikt was en er op een dag een sterker kartel van kannibalen aan land kwam waren er helaas geen bomen meer om achter te verschuilen. Het inwonertal was dus al drastisch afgenomen toen Jacob Roggeveen aan land stapte. Kolonist, moedige Zeeuwse zeevaarder. Die al na ongeveer een half uur op de laatste inboorlingen begon te schieten toen ze zijn spiegeltjes en kraaltjes niet wilden hebben. Veel Paaseilanders werden verkocht als slaaf. Het handjevol gelukkigen dat terug wist te keren naar hun geboorteland bracht als souvenir besmettelijke Westerse ziektes mee. Wat rest zijn die mysterieuze stenen beelden van een Herenvolk met lange oren, waar allerlei interessante complottheorieën aan verbonden zijn. Bedankt Thierry, voor de wijze lessen van Paaseiland. Ik zou er graag eens naar toe gaan, maar ja vliegen kost zoveel CO2. Gelukkig is dat allemaal klinkklare onzin. Ik boek snel een ticket, maar eerst verder met je toespraak.

Architectuur en onveiligheid
Een-en-twintig minuten. Van een meneer die met zichtbaar plezier voor menigten speecht. En in zijn gebaren en gedachten al helemaal klaar is voor grootse pleinen, versierd met vlaggen en fakkels. Omringd door oerdegelijke ouderwetsche architectuur. Want dat lijkt Thierry’s grootste grief op dit moment: die lelijke architectuur. Een volk dat mammoeten heeft gevloerd zou niet bespot moeten worden door affreuze hedendaagse gebouwen. Die verderfelijke moderne architectuur, met dubbelglas en zonnepanelen. Laten we maar snel teruggaan naar enkelglas, het petroleumstel. Van kleumen word je hard.
Ergens in de eerste drie minuten van zijn overwinningsspeech schreeuwt er iemand iets terug naar Thierry. En hij schrikt daar enorm van, kijk naar zijn gezicht.  Misschien voelde hij zich onveilig, hield hij rekening met een aanslag. Dat is een risico dat verlossers lopen, inderdaad. En het past qua sfeer binnen de lijn van alle oorlogsretoriek die hij gebruikt. Front. Kompanen. Capitulatie. Strijden. Veldslag. Want hoewel het eigenlijk al te laat is, hoewel we leven tussen de brokstukken: we gaan toch strijden, samen. Omdat we weten dat dat moet. Omdat dat de enige juiste en heroïsche beslissing is. Als hij deze krachtige retoriek gaat inzetten om het milieuprobleem op te lossen, dan krijgt hij de volgende keer mijn stem. Er wappert sowieso een krachtige luchtstroom in zijn woorden: wieken om lucht mee te slaan, veranderingswind. Zet daar dan gewoon een windmolen naast, dan creëer je een win-win situatie. Zoals ook die trotse VOC-vlaggenschepen de wind in hun zeilen hebben omgezet tot grote rijkdommen en nieuwe kennis.

Heksen laten bekennen
Maar windmolens, dat is klimaathekserij. En heksen kun je alleen verslaan door ze eerst te benoemen en vervolgens te laten bekennen, na het toedienen van een beetje helende pijn. Zo komt de waarheid boven en Thierry noemt alle heksenstreken heel precies bij naam: het vertekende straatbeeld door immigratie. De linkse indoctrinatie in het onderwijs en in de wetenschap. Kunstenaars zijn subsidieslurpers en verraders, behalve dan dichter Menno Wigman. Zo gebruikt Thierry scherpe contrasten in zijn speech. Die schuren en tot nadenken stemmen. Het boreale versus de Griekse klassiekers. Grenzen dicht, weg met Europa. Maar wel verlangen naar een verbindende noorderlijke grootsheid, van heldhaftige Ariërs en stoere Vikingen en/of Kelten, minus hun ketterij uiteraard. Wij zijn de grootse beschaving die ooit heeft bestaan. Maar wel dankzij wat Franse filosofen en de Uomo Universalis van de Italianen. Toch ook best zuiderlijk weer, die invloeden. Het is enigszins verwarrend voor deze luisteraar, die het ochtendlicht van de nieuwe dag nog niet helemaal heeft ontwaard. Daar bij Thierry in het Avondland.

Italiaanse kloosters en necromantie
Gelukkig komt er een opleidingsinstituut. Misschien dat er nog plekjes vrij waren geweest in het klooster van Trisulti in de Apennijnen. Waar Steve Bannon zijn eerste populisten-academie van de wereld wilde gaan stichten. Om nieuwe generaties jongens van stavast bij te scholen. In massacommunicatie, lichaamstaal. De juiste maatpakken en stropdascombinaties. Het oogverblindend bleken van tanden en hemden. Gelukkig ging Bannon’s plan niet door, dankzij een miezerig pro-Europa partijtje en wat protestmarsen door de bossen. Zonder fakkels, want dat is gevaarlijk voor de bomen. En we weten inmiddels wat er op Paaseiland is gebeurd.
Wat zouden we leren op het Nederlandse opleidingsinstituut? Want de leidraad van de hele beweging is volgens Thierry Baudet ‘wat dood is tot leven brengen’. In occulte terminologie heet dat necromantie, en dat is niet zo’n gezonde hobby. Dan kun je beter iets met runen gaan doen, ook een heel oude tradities en lekker frisjes noorderlijk bovendien. Of wichelroedelopen, om te zoeken naar het laatste bruikbare Nederlandse grondwater. Dat nog niet verdund of verontreinigd is. Allemaal nuttiger dan necromantie, het is volkomen terecht dat de vrijdenkers in de Renaissance deze praktijk destijds verboden. Zelfs de hardnekkigste voorstander van de avond-nacht-ochtend kringloop zou moeten beseffen dat de dood iets anders is dan leven. Dat de avond niet hetzelfde is als de ochtend, ‘metafysisch’ gezien.

Oeroude wortels die diep reiken
Maar begrijpen hoeft niet. Want dat kunnen we ook niet meer, aangetast als we zijn door linksdraaiend fake-news vanuit de zelfhaatpolitiek en de gecorrumpeerde universiteiten. Thierry duidt het voor ons. En als je diep van binnen durft te kijken, zo dicht mogelijk bij je blanke pit, dan weet je dat het precies is zoals Thierry het zegt. Je voelt het, aan je oeroude wortels, die diep reiken tot aan de kern van onze Indo-Germaanse tradities. En jawel, daar staat Indo.
Het was er allemaal al: het gevoel, die drang, die partij. Het verzinnen van een grandioos en perfect kloppend verleden, dat is een fraai staaltje doorgeven van tradities. Dwepen met vroeger, een vleugje mystiek en occultisme, afwijzing van het moderne. Misbruiken van de natuurlijke angst van de mens voor ‘het andere’. Door te roeren in frustraties, complotdenken in te zetten, om de geheime plannen van de elite te ontmaskeren. Het zijn zomaar zeven punten die prima in het curriculum passen van het aanstaande opleidingsinstituut van Forum Voor Democratie. Zeven punten die je ook handig na kunt lezen bij iemand als Umberto Eco, erfgenaam van de Renaissance, die opgroeide onder Mussolini en een handig lijstje herkenningspunten optekende: hoe herken ik fascisme.

Superieuze cultuur. En löss.
Maar dat is achteruit kijken. Cynische zelfhaat. Niet durven geloven. De winnaars bespotten. Samen met Thierry Baudet, Annabel ‘Jodeeeuuuh’ Nanninga en hun krachtige retorica gaan we ver voorbij onze horizonten reiken! Hopelijk is daar geen lelijke architectuur. En geen besmettelijke ziektes. En geen profiteurs, die willen uitzuigen en roven en misbruiken. Weet je wat, dan blijven we lekker thuis. Achter gesloten grenzen, achter een muur. Genietend van onze superieure cultuur. Van de Gouden Eeuw, waarin we plunderend door de wereld trokken en onze grootsheid bewezen aan het plebs en alle andere inboorlingen. Maar ja, hier thuis in Nederland moeten we dat wel doen op een laagje zand. Of klei. Löss. Of, als je het hogerop zoekt, en dat moet je altijd doen: wat resten poreuze kalksteen. Helaas zijn er in ons kikkerlandje geen oh zo gewenste rotsen om witte zuilen op te bouwen. Maar daar vinden we vast iets op. Want wij gaan die veldslag winnen.

Nieuwe kruisbestuivingen. Maar dan zonder invloed van buitenaf. Dan krijg je na een tijdje inteelt. Alweer zo’n mooie ingreep van Moeder Natuur, om de bekrompen ideeën van de mensheid uit te wissen. Geloven in de toekomst, door achteruit te kijken. Daar krijg je een stijve nek van. En een stijve arm.

Time to bring it down again.
Don’t just call me pessimist.
Try and read between the lines.
And I can’t imagine why you wouldn’t welcome any change, my friend.