Fotograaf: Paul van Bueren
Cambo SC-1
Fomapan 400

“Ik ben vanaf mijn vroegste jeugd voorbestemd geweest een romantisch-decadent prozaschrijver en dichter te worden, in een land waar noch de romantiek, noch de decadentie ooit gebloeid hebben, laat staan een traditie hebben kunnen vormen.”
Gerard Reve, in zijn toespraak bij het uitreiken van de P.C. Hooft-prijs (1969)

Maria Timiaan (Bergen op Zoom, 1980) is schrijver, meanderthaler en creatieve huurling. Ze schrijft fictie en non-fictie, essays, (jeugd)toneel. Met een speciale liefde voor erotica en horror, voor Eros en Thanatos.

Ook: de langzaamste schrijver van Nederland / de schrijfster met die moeie ogen. 

Schrijft over: liefde, seks en dood. Het lijf en de ziel. Moeder zijn. Vriendschap. Vrijdenken, groepsdwang, schaamte, obsessie, kunst en religie, technologie, het onderbewustzijn en de kracht van de menselijke geest. Het fysieke in virtuele tijden. En hoe dat allemaal een beetje dragelijk te houden.

“Well chaps, first I’d like to say a few vile things more or less at random, not only because it is expected of me but also because I enjoy it.”
(Donald Barthelme)

“In love there are two things – bodies and words.”
(Joyce Carol Oates)

Maria leerde op haar vierde lezen en is sindsdien nooit meer zonder boek gesignaleerd. Als kind lag ze vanwege zware astma langdurig in het ziekenhuis. Daar werd ze verliefd op de verhalen van Roald Dahl, Michael Ende en Astrid Lindgren. Toen ze eenmaal weer thuis de kinderbibliotheek had uitgelezen gaf een vriendelijke bibliothecaresse haar toegang tot de volwassenenbibliotheek. De leesverslaving is nooit opgehouden.

Na een studie cultuurwetenschappen met een master kunstsociologie aan de Erasmus Universiteit te Rotterdam werkte zij als mosselsorteerder, schoonmaker, datatypist, freelance journalist en registrator in musea. Sinds 2010 is ze eigen baas, als tekstschrijver en cultureel organisator. 

Met haar schrijfsels heeft Maria Timiaan reeds de eeuwigheid bereikt: in de zomer van 2013 werd één van haar korte verhalen in een tijdcapsule gestopt en in de Rotterdamse Wilhelminakade geplaatst, met een boodschap voor het jaar 2135. Project Wilhelminasteen is bedacht door kunstenaar Arnoud Holleman. 

Timiaan schreef twee toneelstukken voor jongeren en was drie jaar lang culinair recensent voor dagblad PZC. Ze publiceerde proza en poëzie in o.a. NRC, Krakatau, Ballustrada, Metro, Wonderwaan en in de verhalenbundel Zondig in Zeeland. In 2015 vormde zij samen met schrijver Theo Raats de Zeeuwse afvaardiging voor de jubileumeditie van Nederland Leest van het CPNB:. Grootmeester van het Zeer Korte Verhaal A.L. Snijders selecteerde de beste korte verhalen uit de Nederlandse geschiedenis, plus voor elke provincie een aantal nieuwe verhalen.

In 2017 won Maria Timiaan het eerste Rode Oor. Een nieuwe prijs voor het beste erotische verhaal, ingesteld door het Vlaams-Nederlandse cultuurhuis deBuren. Eros & Thanatos is het olijke duo waar zij veel van haar ietwat grimmige korte verhalen aan opdraagt. Misschien kun je het Zuidergotiek noemen: een literaire benadering vanuit de vriendelijke, Zuid-Nederlandse mentaliteit. Van beneden de grote rivieren. Waar mensen elkaar nog hartelijk groeten op straat. En drugsafval dumpen in de weidse natuur. Zwarte humor, maar dan wel gemoedelijk. Mee ’n bolus, vlaai of worstebroodje d’r bie. 

Maria Timiaan is getrouwd en moeder van twee kinderen, maakt pokkeherrie met de progressieve deathmetalband Satinoxide, drinkt graag single malt whisky en woont in Middelburg. Lievelingsschrijvers: Margaret Atwood, George Saunders, Vladimir Nabokov, Joyce Carol Oates, W.F. Hermans, Edgar Allan Poe, Shirley Jackson, Amy Hempel, Gerard Reve, Michel Faber, Connie Palmen, Midas Dekkers en Roald Dahl.

Bezig met een bundel korte verhalen, werktitel ‘En het was nog lang onrustig’. Plus een roman over de metalwereld genaamd ‘Brak’. En scenes uit het moederschap genaamd MoWoMoZi: Moeder Worden, Moeder Zijn.